Katedra Sztuki Krajobrazu

Katedra Sztuki Krajobrazu jest najmłodszą placówką Wydziału Ogrodnictwa i Architektury Krajobrazu. Powstała dnia 1 stycznia 2009 roku na skutek przekształcenia Samodzielnego Zakładu Sztuki Krajobrazu. Zakład został wydzielony 1 stycznia 2006 roku z istniejącej w Katedrze Architektury Krajobrazu od 1992 roku Pracowni Sztuki. Pracownię  tworzyło trzech absolwentów warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych: Janusz Ducki, Jan Rylke
i Janusz Skalski. Do 2013 roku kierownikiem Katedry był Profesor dr hab. Jan Rylke, który został w 1969 roku zatrudniony w Katedrze Projektowania Sekcji Kształtowania Terenów Zieleni do nauczania rysunku odręcznego i historii sztuki ogrodowej. Obecnie kierownictwo nad Katedrą sprawuje dr hab. Beata J. Gawryszewska. W Katedrze, na studiach magisterskich jest od 2003 roku realizowana specjalizacja: sztuka ogrodu i krajobrazu. Od 2004 roku we współpracy z Centrum Sztuki Współczesnej i Kołem Krytyki OW SARP działa w Katedrze Akademia Sztuki Architektury Krajobrazu (prowadzący Jeremi T. Królikowski). Od 2007 roku działają studia podyplomowe: Projektowanie ogrodu z domem rodzinnym (kierownikiem studiów jest Izabela Myszka-Stąpór). Od 2008 roku działa Sekcja Sztuki Sepulkralnej (kierownikiem jest Ania Długozima), zaś od 2009 roku Sekcja Sztuki Światła (kierownikiem jest Karolina Wlazło-Malinowska). Także w 2009 roku zostały uruchomione studia podyplomowe: Wzornictwo Ogrodowe (kierownikiem studiów był Jan Rylke). W 2010 roku zaczął działać kurs komputerowy (kierownikiem kursu jest Kinga Rybak). 

Dlaczego powstała jako samodzielna jednostka Katedra Sztuki Krajobrazu? Czy architektura krajobrazu
nie jest pojęciem dostatecznie szerokim, w którym mieści się również sztuka krajobrazu? Paradygmat nauczania architektury krajobrazu i kształtowania terenów zieleni ukształtował się w połowie ubiegłego wieku (początki 1930 rok Warszawa, 1956 rok Kraków) i był zgodny z poglądami charakterystycznymi dla Modernizmu. Wydobycie znaczenia sztuki w kształtowaniu krajobrazu jest konieczne dla wyjścia z modernizmu, który charakteryzowało myślenie abstrakcyjne i funkcjonalne. Modernizm uważał, że natury nie można poddać rygorom formalnym i dlatego nie jest materią właściwą dla tworzenia dzieł sztuki. Dopiero od połowy ubiegłego wieku sztuka zaczęła wkraczać do krajobrazu. W pierwszym okresie były to dzieła odległe ideowo od profesjonalnego kształtowania terenów zieleni: sztuka ziemi, sztuka ekologiczna, i działania w krajobrazie. Od połowy lat 80-tych te tendencje nasiliły się. Rozkwit przeżyła sztuka ulicy, rozwinęły się tworzone w krajobrazie instalacje przestrzenne, rzeźbiarze zaczęli tworzyć rzeźby krajobrazowe. Żywa materia przyrodnicza stała się dekoracyjną powłoką osłonowych ścian architektury. Ogrody prywatne przekształciły się w dzieła sztuki określający standard kulturowy i status publiczny ich właścicieli. Dzisiaj sztuka krajobrazu stała się wiodącym trendem, który kształtuje architekturę krajobrazu. Dlatego utworzyliśmy jednostkę, gdzie można ją badać i nauczać.